Bizim, yani Y jenerasyonunun, çocukluğu sokakların ve dijital platformların harmanlandığı bir şekilde geçti.  Sokakta seksek de oynadık, sims şehrinde okullar da inşa ettik.  Kız kaçıranlarla kızları korkutan çocuklardık, chat sitelerinde asl soran ergenler ve sonra da mobil sohbet sitelerinde tanıştığı kişiler ile güzel dostuluklar kuran yetişkinler olduk.

İnternet evlerimize, dialup hızıyla girmeye başladığında mobil chat siteleri yoktu.  Akşam evin büyükleri eğlence programlarını ya da dizilerini izlerlerken bizler bilgisayarın başına geçer tıkır tıkır bir şeyler yapardık.  Sadece Need for Speed oynamakla yetinmezdik tabi ki. Oyun oynamaktan, bilgi yarışmalarından keyif alan bir kısmımız, oyunlu sohbet sitelerini keşfettik.  Bir kısmımız okulda başlattığımız sohbetlere sanal ortamda buluşarak devam ettik.  Bir kısmımız da yepyeni insanlar, yepyeni kültürler tanıdık.  Bu insanların bir kısmı hala hayatlarımızda, bir kısmı ise bizlere bir şeyler katıp kendi yollarına gittiler.

Şimdilerde mobil sohbet siteleri çokça yaygın.  Yine yepyeni insanlar, yepyeni kültürler tanıyoruz.  Fakat hiç bir ilişkiye çocukluğumuzun masumiyeti ile yaklaşamıyoruz.  İnsanlara isimlerini sorduğumuzda bile “neden soruyorsun? Sorguda mıyız?” cevabını alabiliyoruz.  Aldığımız cevapların da doğruluğunu sorguluyoruz. Hani Yeni Türkü Telli Turna şarkısında diyor ya “Biz büyüdük ve kirlendi dünya” sanırım bunun sanal versiyonunu şimdilerde yaşıyoruz.  Aslında biz büyüyünce kirlenmiyor dünya, insanlar değişmiyor. Biz büyüyünce var olanı görüyoruz.  İnsanlar kendi değerleri doğrultusunda, kendi seçimlerini yaparak yaşıyorlar hayatlarını ve bize onların kararlarına saygı duymak düşüyor.

Ben saygı duymayı başarıp, anlamayı başaramayanlardanım. Çocukluğumda tanıdığım insanları ve dünyayı özlüyorum. Ben çocukken insanlar yeni tanıştıkları ile el sıkışırdı, isimlerini söylerlerdi; telefon numaralarını verir, ailece görüşürlerdi.  Bunları yapıyor olmak için ise art niyetsiz olduğunu ispatlamana gerek yoktu.  Sanal ortamda tanıştığın bir insanla bir yerlerde oturup kahve içebilir, anne ve babanla tanıştırabilirdin. Şimdi insanlar kim olduklarını ispatlamak için nüfus cüzdanlarını dahi gösterseler kafi olmuyor.  İnsanlara güvenmeyi tercih edenler kullanılıyor, öteleniyor, faydalanılıyor.

Nadiren ama çok nadiren, bir kaç insana denk geliyorsun. Sana çocukluğundaki gibi yaklaşan, seni kendi gibi bilen.  İşte o zaman özlenilen çocukluktan bir nefes, gelecekten bir umut buluyorsun.

D.T.